Perşembe, Haziran 11

Korkmayın Unutuluyor

Üzerinde mum erittiğin şarap şişesini annem atmış.
Önce çok sinirlendim.Üzüldüm. Sonra boşuna ağladığımı fark ettim,çok önemsemedim.
Evet. Senden kalan tüm şeyler birer birer eriyip gidiyor. Sayfalar sararmaya başladı.
Zaten aslında şişeyi bana vermek istediğin için değil,yolda kırılıp dökülmesin,fazlalık olmasın diye elime tutuşturmuştun. O bana seni değil ayrılığı hatırlatıyordu,o sen kokmuyordu bile!! Güzel günler yoktu onun içinde. Üzülmedim işte,üzülsem de geçti nasılsa. Sonra birlikte okuduğumuz Küçük İskender yazısını hatırladım. Nasıl da içten bağırıyordu 'Korkmayın Unutuluyor' diye. Değil mi?

Hiç yorum yok: